1.40 saniyeye kadar ağlamamak için kendimi çok zorladım ama gözyaşlarımı tutamadım. Bence dünyadaki en garip his; bir zamanlar en yakın olduğun, seni en iyi anlayan, sana en çok değer veren insan ile artık birbirinizin yanından geçerken bile göz göze gelmemek. Sanki onu hiç tanımamış gibi davranmak...
Eski en yakın arkadaşıma; Seninle yaşadığımız her anın benim için değeri paha biçilemez. Bilmiyorum biliyor musun ama ben senin yanında kendim olabildim ve senin yanında içimi açtım tamamen… birbirimizi herşeyiyle sevdik hep küstük ardından barıştık ama artık bir şeyler yolunda değil ve ben yoruldum umutlarım bitti bizim için, lütfen benim gibi değersiz biri için üzülme ve mutlu ol. Seni hep güzel hatırlayacağım o sokaklarda kahkahalarla güldüğümüz anılarla yaşatacağım, herşeyi mahvettim, mahvettik özür dilerim mutlu kal.
Sana kızamıyorum çünkü benim için en doğru kişi olduğunu düşünüp sana değerinden çok daha fazla anlam yükleyen bendim. Biliyorum benim suçum ama bildiğim bir şey daha var ki bunu haketmedim
@@dila9117 affediciliğim yüzünden bu noktadayım birazda. Sürekli tamam deyip sil baştan yapmam ve ona güvenmiş olmam... ama dediğin gibi o hayatina bakmişken benim onun arkada biraktiği enkazlarda ezilmem sadece kendi zararima olacak o yuzden onu bırakıyorum....
Çok gelip geçen arkadaşım oldu. Yolda görüp tanımadığım çok kişi oldu. Artık umrumda değil. Sen en iyi arkadaşımsın diye bana not bırakan kişi, Aşırı samimi olmamıza rağmen beni onu boğmakla suçlayan kişi, Herkese karşı beni düşüren herkesin bana küsmesine neden olan kişi. Evet bunların hepsi bir zamanlar arkadaşımdı. Biriyle hala arkadaşım, eskisi gibi samimi olamasak da. Diğer ikisini sileli çok oldu. Idc.
hergun görüyoruz bir birimizzi ama hic tanimamis gibi davraniyoruz birimiz bir sey diyicek diye korkumuzdan hicbirimiz yuzumuze bakmiyoruz birakin goz temasi kormayi ona bakamiyorum bkarssam birsey soyler kendimi tutamayip birsey soylerim diye korktum hep ondan nefret edip ayni zamanda cok seviyorum 3 yillik anilar birikip kenardan el sallaiyor ve ben arada kaldim jasdnhsyuh keske hic tanimamis olsaydim
Sanal arkadaşım aklıma geliyor sorun şu ki ondan nefret ediyorum hayatımdaki çoğu şey onun yüzünden dağıldı yeni şeyler oluştu eski hayatımı çok seviyordum ve özlüyorum ancak bana bir şans verilse yine onunla arkadaş olurdum..
Okunsun veya okunmasin ben buraya ilk kez tüm çıplaklığıyla yazıyorum. Lisede başladı bizim hikayemiz. Okulun ilk günü erken gelmiştim. Gelenlere şeker verip konferans salonuna yönlendiriyorum. Sonra tüm umursamazlığıyla o geldi. Gamze. Şeker arkadaşlığı dedik. Elimizde şekerlerle dakikalarca sadece bakarak sustuğumuz için. Başta yakın değildik. Sonra ne oldu bilmiyorum, kader oldu. Herşeyim dedim hayatımda ilk defa birine. Özluyordum. Yanımda olsun istiyordum. Ergenliğime verin, bir yazma döneminden geçiyordum o sıra. Bizim arkadaşlığımız toksik. Kavgalar ederek, birbirimizin canını yakarak anlaşiyorduk. Ama sonunda hep sil baştan oluyordu herşey. Herşeye yeniden evet diyorduk. O sıra yan sınıftan arkadaşlarıyla çok takılıyordu. Bende en iyi bildiğim şeyi yapıyordum. Kendimi ifade ediyordum kağıtlara. Kalemim güçlüydü. Cesurdum. Yazdıkça yazıyordum. Yazdıklarımı ona veriyordum. Mutlu olduğunu falan sanıyordum. Meğer arkadaşları arkamdan lezbiyen şakası yapıyormuş. Birgün tüm Yazdıklarımı onun pansiyondaki dolabına bantlamışlar, dalgam geçiyormuş heryerde. Öğrendim. Hayatım başıma yıkıldı. Haftalarca yemek yemedim. Tam 4 kilo verdim. Ağladım. Sustum. Kızdım, sorguladım. Ama sonunda yoruldum be. Biliyordum hayatıma devam etmem gerektiğini. Yaptım. Unutur gibi hergün aynı maskeyi taktım. Aradan aylar geçti. Kızgınlıklar unutuldu. Yine yeni yeniden dedik. Ama artık aramızdaki saf duygular yoktu. Herşeyden kavga ediyorduk. Yine yaraliyorduk birbirimizi ölümüne. O toksik ilişki var ya. Her saniyesinde bizimleydi. Küsüp barışmacalar. Bağırıp çağırmalar. Biraz kızmalar çokça sevmeler vardi. Bu yüzden yaşamamız gereken herşeyi yaşadık. Bir gün annemlerin de olaya dahil olduğu çok büyük bir kavga yaşandı. İşte dedim yaa. Son bu. Bittik artık. Ne sili var bundan sonra, ne baştanı... aylarca tek kelime etmedim. Zaten pandemiydi. Engelleyince numarasını pek birşey kalmamıştı geriye. Şuan 12. Sınıftayım. Ve okul açılmadan bir ay önce yeniden iletişime geçtik. Kapıma geliyordu. Yağmurda saatlerce bekliyordu mesaj atmam için. Cvp verene kadar gitmiyorum diyordu. Yalan yok, güzel seviyordu. Beni seviş şeklini sevmiştim bende. Okul açıldı 1 hafta daha süründü. Tatlı çabalar derken bozulan yeminlere kaldım yine. Beni inandırdı. Son kez sil baştan dedik. En azından ben son olmasını umdum. Tabii olgunlaşıyor insan, bambaşka bakıyor artık. Ama ne demiş murphy kanunu. Eğer birşey olacaksa, senin onu önlemek için yapacağın hiçbirşeyin önemi yoktur. O şey olacaktır. İşte böyle hikayemiz. Yakındık, yanlış anlamayin. Mutluydum, şikayet etmiyordum. Ama tartişiyorduk çünkü başka birşey görmemiştik. Böyle büyümüştük. Yine kırıyorduk yolun sonunda. Bir hafta önce dışarıdan kendime baksam mutluluğumu kıskanırdım. Ama asla vazgeçemediği arkadaşları yine yaptı. Tek farkla bu sefer o da hedefti, bende. Zoruna gitmişti belli. Okulda mesafeli olalım ama normalde eskisi gibi olalım dedi. Olamadık. Bir haftadır asla mesajlaşmadik (ki her gün konuşurduk. Beraber the walking dead izlerdik) ama 1 saat öncesine kadar hiç mmsj yazmadı. Herseferinde ben yazsam diye düşündüm, ama belli ki zamana ihtiyacımız vardı. İşte bir saat önce durum yapmıştım *bir gün herşey çok güzel olduğunda şuan yanımda olmayan kimsenin hayatıma girmesine izin vermeyeceğim yazan bir fotoğraf * işte bunun hesabını sorar gibi mesaj attı. Sinirlendim. Ama beni tanıyan bilir ki kaybetmekten çok korkarım insanlari. Çocukluğumdan beri terk edilmekle suçlanmış yaralı bir ruhum çünkü. Onu kaybetmemek için kavgayı sakinleştirmeye çalıştım. Canım dedim, ve ben bunu ilk defa bukadar içten söyledim. Sonra dengesiz olduğumu, az önce ona trip attığımı atar yaptığımı şimdi canimlarla etrafı süslediğimi söyledi. Kavga etmeyelim, aramız bozuk olmasın diye emek veriyorum. Çabalıyorum neden görmüyorsun dedim. Çabalama dedi... neyse tamam cümleleriyle geliştirilmeye alişkındım ama bu koydu. Tek birşey kaldı geriye, yazık ediyorsun bize.... ama sen bilirsin dedim... şimdi bu şarkıyı dinlerken ağlıyorum. Yine bittik diyorum. Yine biz olacak mıyız bilinmez... ama okadar cam kırıkları var ki artık nereye dönsem, biryerim kesiliyor. Zaman dedi, zaman gösterecek. Bu kız dedim. Ya yalan, yalancı. Yada eskisi değil. Benim bildiğim, arkadaşlığımızı kurtarmak için kapımda dikilen. Herkesi karşıma alırım yeter ki sen üzülme diyen insan mı bu dedim... ama kim değişmez ki. Herkes değişir dostlar. Çünkü yaşıyoruz, çünkü yaralanıyoruz, çünkü herşeye rağmen yeniden seviyoruz insanları,çünkü yeniden kanıyoruz, çünkü biz çok büyük bir hataya kurban gelmişiz. Dünyaya gelmişiz be dostlar, cezasını çekiyoruz insan olmanın..
@@elifnurbutasm7847 burnumu sokmak gibi olmaz insallah ama arkadasliklarimiz ve ailemiz olmayan insanlarla sectigimiz be olustudugumuz iliskilerimiz (ask veya arkadsdlik) bize iyi gelmek icin bizi dinlendirmek icin degil mi yani uzulursun arkadasinin yanina gidersin sana iyi gelir vs. birisi seni usuyosa sal yani annen degil baban degil birak ne yaparsa yapsin dost falan da degilmissiniz toxic bisey birak arin zehrinden 12ymissin hedefine odaklan kisisel olarak kendini oyle bi gelistir ki kimseye ihtiyacin kalmasin yeni saglikli arkadaslar edin bence umarim atlatmissindir kolay gelsin hayatta
@@hilalcoskun6582 sonuna kdr haklisin. Bu tavsiyeyi neyseki öncesinde birileri verdi ve dinledim. Şuan hayatimda oyle onemli bir konuma sahip kimse yok.hedefime odaklanmis durumdayim. Teşekkur ederim...
bilmeni istiyorum ki en çok güvendiğim, en çok yanında kendim gibi hissettiğim insanlardan biriydin. aynı okulda aynı sınıfta ölesiye kahkaha atıp eğlenirdik sudan şeylere. tanıştığımız ilk gece aile hayatında olan bitenleri anlatmıştın bana güvenip, çok etkilenmiştim. birçok konuda birbirimize danışırdık. eski sevgilinden bahsederdin hep seni aldatmasına rağmen sen onu affetmiştin ama benim tek bir hatamı gözünde büyütüp hiçbir zaman affetmedin, hayatından çıkardın. çıkarman için belki de bahaneydi bu çünkü çok önemsiz bir konuydu, halledebilirdik ama sen böyle olmayı seçtin. kırgınım demiştin sana hiçbir zaman kötü söz etmedim olur ya insan bu hata yapar affedilir çok kez özür diledim ama olmadı. ben de bunları unutmayacağım bilesin:) 17/10/2021
@@gamzzealk bazı yorumları gördüğümde yanıtlamayıp tarihiyle kaydediyorum üzerinden zaman geçtiğinde size hatırlatmak için, bazen gerçekten o an bizi paramparça eden şeyler seneler sonra bir şey ifade etmiyor. şu an daha iyi olmana da çok(&çok) sevindim umarım şans getirir sana 2024, mutlu yıllar şimdiden💓💓💓💓
Her şeyime; Küsmemizin üzerinden 1 ay 19 gün geçti. Her şey benim suçum biliyorum, bir anda sinirlenip seni hayatımdan çıkarmamalıydım. Ama sende beni benden iyi tanıyorsun, biliyorsun ki mental olarak stabil değilim ve arada ataklarım oluyor buna rağmen anlayış göstermedin bana. Seni mi suçluyorum? Asla. Sadece olanlardan dolayı pişmanım. Senin de hataların var mı? Tabii ki var ama o kadar küçük kalır ki bizim dostluğumuzun yanında. Nasıl oldu da bu duruma geldik Simay? Birbirimize çok sözler verdik. Ne yani reşit olunca aynı eve çıkmayacak mıyız? Ne oldu bizim hayallerimize? Birbirimizi kurtaracaktık biz daha? En çok canımı yakan da birbirimizi hiç tanımıyormuş gibi davranmamız. Hala sana çok değer veriyorum, gel desen koşarak gelen ilk insan ben olurum. Ama birbirimizi dostluğumuzu çok yıprattık biz. Keşke böyle olmasaydı birbirimizi kaybetmeseydik. Ama olan oldu bir kere. Umarım yollarımız bir daha kesişir. Seni her şeyden herkesten çok seviyodum seviyorum ve daima seveceğim...
Bunu neden yazıyorum bilmiyorum, belki de sadece dünya için önemsiz ama bizim için iç karartıcı geçen bir dönemin yükünü atmak, bir yerlere bana bize dair izler bırakmak istediğimdendir. Her şey ne kadar da tuhaf değil mi? Bir saniye dahi ayrı duramazdık ama şimdi günlerce konuşmuyoruz, yazmıyoruz, sohbet ilerlemiyor. Dalgaya alınıyorum ve bu en sevmediğim şeydir. Başından beri biliyordu ama yapmaya devam etti. Once çok kez kendimi sonra da onu suçladığım bir dönem vardı, tek pişmanlığım bu olacak sanırım. Bana özel biri olduğumu hissettirdi, ona minnettarım çünkü o olmasa hâlâ kabuğumda dünyadan bir haber yaşıyor olurdum, her şeye rağmen sağ olsun tüm acıyı da sevgiyi de öğrendim sayesinde. Sonra fark ettim ki o herkese karşı bana olduğu gibi davranabilirmis, özel falan değilmişim, kandırılmışım. Şeytan kulağıma fısıldıyordu "bir zamanlar zorluk çektiği ve sen ona destek olmaya çalıştığın için sana iyi davrandı, seni daha fazla yanında tutabilmek içindi her şey" ona kulak asmamaya çalışıyordum ama olayın böyle bir yüzü olduğunun da farkındaydım ya da değildim, farkında olsaydım kendimi ezdirmez, sesimi çıkartırdım fakat susuyordum. İsteklerine sorgusuzca boyun eğiyor ne isterse o olsun diye kıvranıyordum. Bu tavrım onu zora soktu, şimdilerde daha iyi anlıyorum. Kıskanç biriydi, ona arkadaşlarımı anlatamazdım ama o hep anlatırdı, sonra benim onu kıskandığımı düşünürdü aslında ben onun kadar anlatsam ilişki bu kadar sürmezdi bile ironik olan buydu işte. Yanında eski günlerdeki gibi sıcak hissedemiyordum ve belki de yüzlerce kez dile getirdim, bu yüzden sıkıldı ve soğuduğunu söyledi. Bunları da anlayabiliyorum aslında, ama yerinde olsam onun gibi yapmazdım. Şimdi başkalarıyla mutlu olduğunu biliyorum fakat hiçbir duygu hissetmiyorum, aylardır düzgün konusamiyoduk tek sorun eden bendim, beni istemediğini anlayamayacak kadar kör olmuşum gözlerimi ne ile kapattın bilmiyorum ama o günlere dair bir iz kalmadı bende. Yerine yenisi gelince eskisinin değeri kalmazmış, söylesene ben de senin eskin mi oldum. Çokça hayal kurduk çok fazla şey paylaştık ama buraya kardarmış, seni içimde bitiriyorum, her şey için teşekkürler dostum 💚
Ben hayatım boyunca beni hiç dışlamayacak bir arkadaş aradım. Bulduğumu sandım ve en iyi arkadaş olduk. Büyüyünce beraber yaşayıp yurt dışına gitme hayalimiz vardı, ben şarkıcı olmayı düşünüyordum ve o da benim menajerim olacaktı beraber şarkı yazardık, eskiden yani. Ta ki o insanlarla tanışana kadar. Artık eskisi gibi değildik. Ben yaptıklarını görmezden gelmeye çalışıyordum arkadaşlığımızın devam etmesini umuyordum ama o balo gecesinde beni görmesine rağmen selam bile vermeyip ağzını açmayan bana yabancıymışım gibi davrandığı o gece. O arkadaşlarıyla dans edip eğleniyordu, peki ben ne yapıyordum? Bir köşede oturmuş onları izliyordum. Arkadaşlığa son verdim ve dışlandığımı hissettiğim için arkadaş olamayız dedim. Nasıl istersen diye cevapladı yani özür dilemedi ya da konuşup sorunları çözmeye çalışmadı. Hatta "seni kırdıysam özür dilerim ben böyle hissettiğim için sonlandırdım" demiştim. Gerçek arkadaş böyle yapar mıydı?
Barışırız sanmıştım bu da eski tartışmalar gibi gelip geçer diye düşünüyordum.. ama öyle olmadı 1ay olcak konuşmayalı hala engelliyim.. 4yıl olacaktı bu yılla birlikte arkadaş olalı.. Ama böylesi daha iyi oldu en azından birbirimizi daha fazla hırpalamayacağız.. Sana daha fazla yük vermeyeceğim.. Umarım dediğin gibi insanları hayatından kolay çıkarabiliyorsundur ve benide çoktan unutmuşsundur..
Bir arkadaşım bir yılda en yakın arkadaşım oldu bundan önceden en yakın arkadaşım dediğin insanlar olmuştu ama o farklıydı o zamanlar kimseye güvenmiyordum ama ona yavaş yavaş güvenmeye başlamıştım ama ona verdiğim değeri hiç gösteremedim biraz ailemin kısıtlamaları birazda benim özgüvensizliğim yüzünden neyse yavaş yavaş aramız açılmaya başladı ama hala iyiydik sonra bir başka arkadaşımla kavga etti ve bana sen onunla konuşmaya devam ettiğini sürece benimle konuşma dedi ve o gün benim doğum günümde bi şekilde hallederim dedim ve diğer gün gittim özür diledim ondan sonra korkmadan dolayı okullar kapandı ve hiç konuşmadık bu yaz Aradım ve arkadaşlarımlayım seni sonra arıyım mı dedi ve aramadı. Okullar açıldı ve toplam iki defa konuştuk birinde sadece S merhabalaştık ikincisi ise bügun voleybol oynarken oldu bir arkadaşım bizde onlarla oynıyalım mı dedi oda bana oyuncak mısınız diye diye sordu.Şuan konuşuyorum diye bana küstüğü kızla baya yakın ve ben o kızlada kavgalıyım ama bu defa yüzde yüz benim şucum bana ilk defa biri gerçekten güvenmişti ve ben onu güvenini bir anlık boşluğuma geldiği için boşa çıkardım.Eğer ikinizden biri de okursa özür dilerim ikinizdende. Ayrıca yakın olduğunuz için çok mutluyum çünkü ben siz kavga etmeyin iyi anlaşın istemiştim hep.Eğer bunu okursan benim olduğumu anlaman için seni çok seviyorum minik avakadom
Okunsun veya okunmasin ben buraya ilk kez tüm çıplaklığıyla yazıyorum. Lisede başladı bizim hikayemiz. Okulun ilk günü erken gelmiştim. Gelenlere şeker verip konferans salonuna yönlendiriyorum. Sonra tüm umursamazlığıyla o geldi. Gamze. Şeker arkadaşlığı dedik. Elimizde şekerlerle dakikalarca sadece bakarak sustuğumuz için. Başta yakın değildik. Sonra ne oldu bilmiyorum, kader oldu. Herşeyim dedim hayatımda ilk defa birine. Özluyordum. Yanımda olsun istiyordum. Ergenliğime verin, bir yazma döneminden geçiyordum o sıra. Bizim arkadaşlığımız toksik. Kavgalar ederek, birbirimizin canını yakarak anlaşiyorduk. Ama sonunda hep sil baştan oluyordu herşey. Herşeye yeniden evet diyorduk. O sıra yan sınıftan arkadaşlarıyla çok takılıyordu. Bende en iyi bildiğim şeyi yapıyordum. Kendimi ifade ediyordum kağıtlara. Kalemim güçlüydü. Cesurdum. Yazdıkça yazıyordum. Yazdıklarımı ona veriyordum. Mutlu olduğunu falan sanıyordum. Meğer arkadaşları arkamdan lezbiyen şakası yapıyormuş. Birgün tüm Yazdıklarımı onun pansiyondaki dolabına bantlamışlar, dalgam geçiyormuş heryerde. Öğrendim. Hayatım başıma yıkıldı. Haftalarca yemek yemedim. Tam 4 kilo verdim. Ağladım. Sustum. Kızdım, sorguladım. Ama sonunda yoruldum be. Biliyordum hayatıma devam etmem gerektiğini. Yaptım. Unutur gibi hergün aynı maskeyi taktım. Aradan aylar geçti. Kızgınlıklar unutuldu. Yine yeni yeniden dedik. Ama artık aramızdaki saf duygular yoktu. Herşeyden kavga ediyorduk. Yine yaraliyorduk birbirimizi ölümüne. O toksik ilişki var ya. Her saniyesinde bizimleydi. Küsüp barışmacalar. Bağırıp çağırmalar. Biraz kızmalar çokça sevmeler vardi. Bu yüzden yaşamamız gereken herşeyi yaşadık. Bir gün annemlerin de olaya dahil olduğu çok büyük bir kavga yaşandı. İşte dedim yaa. Son bu. Bittik artık. Ne sili var bundan sonra, ne baştanı... aylarca tek kelime etmedim. Zaten pandemiydi. Engelleyince numarasını pek birşey kalmamıştı geriye. Şuan 12. Sınıftayım. Ve okul açılmadan bir ay önce yeniden iletişime geçtik. Kapıma geliyordu. Yağmurda saatlerce bekliyordu mesaj atmam için. Cvp verene kadar gitmiyorum diyordu. Yalan yok, güzel seviyordu. Beni seviş şeklini sevmiştim bende. Okul açıldı 1 hafta daha süründü. Tatlı çabalar derken bozulan yeminlere kaldım yine. Beni inandırdı. Son kez sil baştan dedik. En azından ben son olmasını umdum. Tabii olgunlaşıyor insan, bambaşka bakıyor artık. Ama ne demiş murphy kanunu. Eğer birşey olacaksa, senin onu önlemek için yapacağın hiçbirşeyin önemi yoktur. O şey olacaktır. İşte böyle hikayemiz. Yakındık, yanlış anlamayin. Mutluydum, şikayet etmiyordum. Ama tartişiyorduk çünkü başka birşey görmemiştik. Böyle büyümüştük. Yine kırıyorduk yolun sonunda. Bir hafta önce dışarıdan kendime baksam mutluluğumu kıskanırdım. Ama asla vazgeçemediği arkadaşları yine yaptı. Tek farkla bu sefer o da hedefti, bende. Zoruna gitmişti belli. Okulda mesafeli olalım ama normalde eskisi gibi olalım dedi. Olamadık. Bir haftadır asla mesajlaşmadik (ki her gün konuşurduk. Beraber the walking dead izlerdik) ama 1 saat öncesine kadar hiç mmsj yazmadı. Herseferinde ben yazsam diye düşündüm, ama belli ki zamana ihtiyacımız vardı. İşte bir saat önce durum yapmıştım *bir gün herşey çok güzel olduğunda şuan yanımda olmayan kimsenin hayatıma girmesine izin vermeyeceğim yazan bir fotoğraf * işte bunun hesabını sorar gibi mesaj attı. Sinirlendim. Ama beni tanıyan bilir ki kaybetmekten çok korkarım insanlari. Çocukluğumdan beri terk edilmekle suçlanmış yaralı bir ruhum çünkü. Onu kaybetmemek için kavgayı sakinleştirmeye çalıştım. Canım dedim, ve ben bunu ilk defa bukadar içten söyledim. Sonra dengesiz olduğumu, az önce ona trip attığımı atar yaptığımı şimdi canimlarla etrafı süslediğimi söyledi. Kavga etmeyelim, aramız bozuk olmasın diye emek veriyorum. Çabalıyorum neden görmüyorsun dedim. Çabalama dedi... neyse tamam cümleleriyle geliştirilmeye alişkındım ama bu koydu. Tek birşey kaldı geriye, yazık ediyorsun bize.... ama sen bilirsin dedim... şimdi bu şarkıyı dinlerken ağlıyorum. Yine bittik diyorum. Yine biz olacak mıyız bilinmez... ama okadar cam kırıkları var ki artık nereye dönsem, biryerim kesiliyor. Zaman dedi, zaman gösterecek. Bu kız dedim. Ya yalan, yalancı. Yada eskisi değil. Benim bildiğim, arkadaşlığımızı kurtarmak için kapımda dikilen. Herkesi karşıma alırım yeter ki sen üzülme diyen insan mı bu dedim... ama kim değişmez ki. Herkes değişir dostlar. Çünkü yaşıyoruz, çünkü yaralanıyoruz, çünkü herşeye rağmen yeniden seviyoruz insanları,çünkü yeniden kanıyoruz, çünkü biz çok büyük bir hataya kurban gelmişiz. Dünyaya gelmişiz be dostlar, cezasını çekiyoruz insan olmanın..
6/YDB Ç ORTAOKULU Tuana, evet ben V. Bu şarkıya geldiysen beni hatırlamışsın demektir, bunun en sevdiğim şarkı olduğunu biliyordun.. Neden, ben senin güvenini kıracak hiçbirşey yapmadım! Bana atılan itirafların yalan olduğunu biliyorsun, sen de görmüştün... Ve beni savunmuştun... Ama şuanda Vildanın saçmalıkları diyip geçtin. Mental Sağlık Kursu açmıştık beraber, o kapandı... Doğum gününe davet etmiyorsun artık. Hocaya hocam ben vildanla oturmak istemiyorum dedin, neden ki, sen beni çok seviyordun hani, diğerleri gibi değildin. Sevgi kartlarımı yırtıp attın... O mesajı yemin ederim sevgi yazmıştı. Neden neden, senin canını hiç yakmadım. Burnum kqnqdığında sınıfta beraber olduğumuz zamanı hatırlıyo musun peki.. Bestie Gücü Yazmıştık tahtaya.. Kidzaniayı? Topkapı sarayını? Remziye teyzenin atıştırmalıklarını... Peki tam ailemin vefat ettiği, sevgilim aldattığı, ev hayvanımın çalındığı gün bunu söylemen? 💔
Okunsun veya okunmasin ben buraya ilk kez tüm çıplaklığıyla yazıyorum. Lisede başladı bizim hikayemiz. Okulun ilk günü erken gelmiştim. Gelenlere şeker verip konferans salonuna yönlendiriyorum. Sonra tüm umursamazlığıyla o geldi. Gamze. Şeker arkadaşlığı dedik. Elimizde şekerlerle dakikalarca sadece bakarak sustuğumuz için. Başta yakın değildik. Sonra ne oldu bilmiyorum, kader oldu. Herşeyim dedim hayatımda ilk defa birine. Özluyordum. Yanımda olsun istiyordum. Ergenliğime verin, bir yazma döneminden geçiyordum o sıra. Bizim arkadaşlığımız toksik. Kavgalar ederek, birbirimizin canını yakarak anlaşiyorduk. Ama sonunda hep sil baştan oluyordu herşey. Herşeye yeniden evet diyorduk. O sıra yan sınıftan arkadaşlarıyla çok takılıyordu. Bende en iyi bildiğim şeyi yapıyordum. Kendimi ifade ediyordum kağıtlara. Kalemim güçlüydü. Cesurdum. Yazdıkça yazıyordum. Yazdıklarımı ona veriyordum. Mutlu olduğunu falan sanıyordum. Meğer arkadaşları arkamdan lezbiyen şakası yapıyormuş. Birgün tüm Yazdıklarımı onun pansiyondaki dolabına bantlamışlar, dalgam geçiyormuş heryerde. Öğrendim. Hayatım başıma yıkıldı. Haftalarca yemek yemedim. Tam 4 kilo verdim. Ağladım. Sustum. Kızdım, sorguladım. Ama sonunda yoruldum be. Biliyordum hayatıma devam etmem gerektiğini. Yaptım. Unutur gibi hergün aynı maskeyi taktım. Aradan aylar geçti. Kızgınlıklar unutuldu. Yine yeni yeniden dedik. Ama artık aramızdaki saf duygular yoktu. Herşeyden kavga ediyorduk. Yine yaraliyorduk birbirimizi ölümüne. O toksik ilişki var ya. Her saniyesinde bizimleydi. Küsüp barışmacalar. Bağırıp çağırmalar. Biraz kızmalar çokça sevmeler vardi. Bu yüzden yaşamamız gereken herşeyi yaşadık. Bir gün annemlerin de olaya dahil olduğu çok büyük bir kavga yaşandı. İşte dedim yaa. Son bu. Bittik artık. Ne sili var bundan sonra, ne baştanı... aylarca tek kelime etmedim. Zaten pandemiydi. Engelleyince numarasını pek birşey kalmamıştı geriye. Şuan 12. Sınıftayım. Ve okul açılmadan bir ay önce yeniden iletişime geçtik. Kapıma geliyordu. Yağmurda saatlerce bekliyordu mesaj atmam için. Cvp verene kadar gitmiyorum diyordu. Yalan yok, güzel seviyordu. Beni seviş şeklini sevmiştim bende. Okul açıldı 1 hafta daha süründü. Tatlı çabalar derken bozulan yeminlere kaldım yine. Beni inandırdı. Son kez sil baştan dedik. En azından ben son olmasını umdum. Tabii olgunlaşıyor insan, bambaşka bakıyor artık. Ama ne demiş murphy kanunu. Eğer birşey olacaksa, senin onu önlemek için yapacağın hiçbirşeyin önemi yoktur. O şey olacaktır. İşte böyle hikayemiz. Yakındık, yanlış anlamayin. Mutluydum, şikayet etmiyordum. Ama tartişiyorduk çünkü başka birşey görmemiştik. Böyle büyümüştük. Yine kırıyorduk yolun sonunda. Bir hafta önce dışarıdan kendime baksam mutluluğumu kıskanırdım. Ama asla vazgeçemediği arkadaşları yine yaptı. Tek farkla bu sefer o da hedefti, bende. Zoruna gitmişti belli. Okulda mesafeli olalım ama normalde eskisi gibi olalım dedi. Olamadık. Bir haftadır asla mesajlaşmadik (ki her gün konuşurduk. Beraber the walking dead izlerdik) ama 1 saat öncesine kadar hiç mmsj yazmadı. Herseferinde ben yazsam diye düşündüm, ama belli ki zamana ihtiyacımız vardı. İşte bir saat önce durum yapmıştım *bir gün herşey çok güzel olduğunda şuan yanımda olmayan kimsenin hayatıma girmesine izin vermeyeceğim yazan bir fotoğraf * işte bunun hesabını sorar gibi mesaj attı. Sinirlendim. Ama beni tanıyan bilir ki kaybetmekten çok korkarım insanlari. Çocukluğumdan beri terk edilmekle suçlanmış yaralı bir ruhum çünkü. Onu kaybetmemek için kavgayı sakinleştirmeye çalıştım. Canım dedim, ve ben bunu ilk defa bukadar içten söyledim. Sonra dengesiz olduğumu, az önce ona trip attığımı atar yaptığımı şimdi canimlarla etrafı süslediğimi söyledi. Kavga etmeyelim, aramız bozuk olmasın diye emek veriyorum. Çabalıyorum neden görmüyorsun dedim. Çabalama dedi... neyse tamam cümleleriyle geliştirilmeye alişkındım ama bu koydu. Tek birşey kaldı geriye, yazık ediyorsun bize.... ama sen bilirsin dedim... şimdi bu şarkıyı dinlerken ağlıyorum. Yine bittik diyorum. Yine biz olacak mıyız bilinmez... ama okadar cam kırıkları var ki artık nereye dönsem, biryerim kesiliyor. Zaman dedi, zaman gösterecek. Bu kız dedim. Ya yalan, yalancı. Yada eskisi değil. Benim bildiğim, arkadaşlığımızı kurtarmak için kapımda dikilen. Herkesi karşıma alırım yeter ki sen üzülme diyen insan mı bu dedim... ama kim değişmez ki. Herkes değişir dostlar. Çünkü yaşıyoruz, çünkü yaralanıyoruz, çünkü herşeye rağmen yeniden seviyoruz insanları,çünkü yeniden kanıyoruz, çünkü biz çok büyük bir hataya kurban gelmişiz. Dünyaya gelmişiz be dostlar, cezasını çekiyoruz insan olmanın..
![Chris Grey [Playlist]](http://i.ytimg.com/vi/85YgDuOPeFc/mqdefault.jpg)
1.40 saniyeye kadar ağlamamak için kendimi çok zorladım ama gözyaşlarımı tutamadım. Bence dünyadaki en garip his; bir zamanlar en yakın olduğun, seni en iyi anlayan, sana en çok değer veren insan ile artık birbirinizin yanından geçerken bile göz göze gelmemek. Sanki onu hiç tanımamış gibi davranmak...
ay aciklamayi gordum cokk sevindim bulusmaniza ve samimiyeti bozulmayan arkadasliklar>>>>> ozeller gercekten aradaki bag daha farkli
🥺🥺🥺🥺🥺🥺🥺 EVETTTTTT
Eski en yakın arkadaşıma;
Seninle yaşadığımız her anın benim için değeri paha biçilemez. Bilmiyorum biliyor musun ama ben senin yanında kendim olabildim ve senin yanında içimi açtım tamamen… birbirimizi herşeyiyle sevdik hep küstük ardından barıştık ama artık bir şeyler yolunda değil ve ben yoruldum umutlarım bitti bizim için, lütfen benim gibi değersiz biri için üzülme ve mutlu ol. Seni hep güzel hatırlayacağım o sokaklarda kahkahalarla güldüğümüz anılarla yaşatacağım, herşeyi mahvettim, mahvettik özür dilerim mutlu kal.
Sana kızamıyorum çünkü benim için en doğru kişi olduğunu düşünüp sana değerinden çok daha fazla anlam yükleyen bendim. Biliyorum benim suçum ama bildiğim bir şey daha var ki bunu haketmedim
Aynısından bende de var doktor bey!! Tedavisi mümkün müdür?
@@elifnurbutasm7847 affetmek tedavisi gibi duruyor. ona bu iyiliği yapmak istemiyorum ama kendime de eziyet etmek istemiyorum
@@dila9117 affediciliğim yüzünden bu noktadayım birazda. Sürekli tamam deyip sil baştan yapmam ve ona güvenmiş olmam... ama dediğin gibi o hayatina bakmişken benim onun arkada biraktiği enkazlarda ezilmem sadece kendi zararima olacak o yuzden onu bırakıyorum....
Aynısını şu an bende yaşıyorum sevgili adaşım. Tavsiyeniz var mı?
affetmek senin kafanı rahatlatır, hayatına devam etmeni kolaylaştırır, o yüzden affet ama sakın yaşananları unutma👀
Çok gelip geçen arkadaşım oldu. Yolda görüp tanımadığım çok kişi oldu. Artık umrumda değil. Sen en iyi arkadaşımsın diye bana not bırakan kişi, Aşırı samimi olmamıza rağmen beni onu boğmakla suçlayan kişi, Herkese karşı beni düşüren herkesin bana küsmesine neden olan kişi. Evet bunların hepsi bir zamanlar arkadaşımdı. Biriyle hala arkadaşım, eskisi gibi samimi olamasak da. Diğer ikisini sileli çok oldu. Idc.
hergun görüyoruz bir birimizzi ama hic tanimamis gibi davraniyoruz birimiz bir sey diyicek diye korkumuzdan hicbirimiz yuzumuze bakmiyoruz birakin goz temasi kormayi ona bakamiyorum bkarssam birsey soyler kendimi tutamayip birsey soylerim diye korktum hep ondan nefret edip ayni zamanda cok seviyorum 3 yillik anilar birikip kenardan el sallaiyor ve ben arada kaldim jasdnhsyuh keske hic tanimamis olsaydim
Azradan dev hizmet gecenin bu saatinde ağlıyorum tşk:)
özür dilerim-
Ahhh çok güzell
💙
Sanal arkadaşım aklıma geliyor sorun şu ki ondan nefret ediyorum hayatımdaki çoğu şey onun yüzünden dağıldı yeni şeyler oluştu eski hayatımı çok seviyordum ve özlüyorum ancak bana bir şans verilse yine onunla arkadaş olurdum..
İMDAT
AGA AGA KARMAŞIKLIĞA GEL
Okunsun veya okunmasin ben buraya ilk kez tüm çıplaklığıyla yazıyorum. Lisede başladı bizim hikayemiz. Okulun ilk günü erken gelmiştim. Gelenlere şeker verip konferans salonuna yönlendiriyorum. Sonra tüm umursamazlığıyla o geldi. Gamze. Şeker arkadaşlığı dedik. Elimizde şekerlerle dakikalarca sadece bakarak sustuğumuz için. Başta yakın değildik. Sonra ne oldu bilmiyorum, kader oldu. Herşeyim dedim hayatımda ilk defa birine. Özluyordum. Yanımda olsun istiyordum. Ergenliğime verin, bir yazma döneminden geçiyordum o sıra. Bizim arkadaşlığımız toksik. Kavgalar ederek, birbirimizin canını yakarak anlaşiyorduk. Ama sonunda hep sil baştan oluyordu herşey. Herşeye yeniden evet diyorduk. O sıra yan sınıftan arkadaşlarıyla çok takılıyordu. Bende en iyi bildiğim şeyi yapıyordum. Kendimi ifade ediyordum kağıtlara. Kalemim güçlüydü. Cesurdum. Yazdıkça yazıyordum. Yazdıklarımı ona veriyordum. Mutlu olduğunu falan sanıyordum. Meğer arkadaşları arkamdan lezbiyen şakası yapıyormuş. Birgün tüm Yazdıklarımı onun pansiyondaki dolabına bantlamışlar, dalgam geçiyormuş heryerde. Öğrendim. Hayatım başıma yıkıldı. Haftalarca yemek yemedim. Tam 4 kilo verdim. Ağladım. Sustum. Kızdım, sorguladım. Ama sonunda yoruldum be. Biliyordum hayatıma devam etmem gerektiğini. Yaptım. Unutur gibi hergün aynı maskeyi taktım. Aradan aylar geçti. Kızgınlıklar unutuldu. Yine yeni yeniden dedik. Ama artık aramızdaki saf duygular yoktu. Herşeyden kavga ediyorduk. Yine yaraliyorduk birbirimizi ölümüne. O toksik ilişki var ya. Her saniyesinde bizimleydi. Küsüp barışmacalar. Bağırıp çağırmalar. Biraz kızmalar çokça sevmeler vardi. Bu yüzden yaşamamız gereken herşeyi yaşadık. Bir gün annemlerin de olaya dahil olduğu çok büyük bir kavga yaşandı. İşte dedim yaa. Son bu. Bittik artık. Ne sili var bundan sonra, ne baştanı... aylarca tek kelime etmedim. Zaten pandemiydi. Engelleyince numarasını pek birşey kalmamıştı geriye. Şuan 12. Sınıftayım. Ve okul açılmadan bir ay önce yeniden iletişime geçtik. Kapıma geliyordu. Yağmurda saatlerce bekliyordu mesaj atmam için. Cvp verene kadar gitmiyorum diyordu. Yalan yok, güzel seviyordu. Beni seviş şeklini sevmiştim bende. Okul açıldı 1 hafta daha süründü. Tatlı çabalar derken bozulan yeminlere kaldım yine. Beni inandırdı. Son kez sil baştan dedik. En azından ben son olmasını umdum. Tabii olgunlaşıyor insan, bambaşka bakıyor artık. Ama ne demiş murphy kanunu. Eğer birşey olacaksa, senin onu önlemek için yapacağın hiçbirşeyin önemi yoktur. O şey olacaktır. İşte böyle hikayemiz. Yakındık, yanlış anlamayin. Mutluydum, şikayet etmiyordum. Ama tartişiyorduk çünkü başka birşey görmemiştik. Böyle büyümüştük. Yine kırıyorduk yolun sonunda. Bir hafta önce dışarıdan kendime baksam mutluluğumu kıskanırdım. Ama asla vazgeçemediği arkadaşları yine yaptı. Tek farkla bu sefer o da hedefti, bende. Zoruna gitmişti belli. Okulda mesafeli olalım ama normalde eskisi gibi olalım dedi. Olamadık. Bir haftadır asla mesajlaşmadik (ki her gün konuşurduk. Beraber the walking dead izlerdik) ama 1 saat öncesine kadar hiç mmsj yazmadı. Herseferinde ben yazsam diye düşündüm, ama belli ki zamana ihtiyacımız vardı. İşte bir saat önce durum yapmıştım *bir gün herşey çok güzel olduğunda şuan yanımda olmayan kimsenin hayatıma girmesine izin vermeyeceğim yazan bir fotoğraf * işte bunun hesabını sorar gibi mesaj attı. Sinirlendim. Ama beni tanıyan bilir ki kaybetmekten çok korkarım insanlari. Çocukluğumdan beri terk edilmekle suçlanmış yaralı bir ruhum çünkü. Onu kaybetmemek için kavgayı sakinleştirmeye çalıştım. Canım dedim, ve ben bunu ilk defa bukadar içten söyledim. Sonra dengesiz olduğumu, az önce ona trip attığımı atar yaptığımı şimdi canimlarla etrafı süslediğimi söyledi. Kavga etmeyelim, aramız bozuk olmasın diye emek veriyorum. Çabalıyorum neden görmüyorsun dedim. Çabalama dedi... neyse tamam cümleleriyle geliştirilmeye alişkındım ama bu koydu. Tek birşey kaldı geriye, yazık ediyorsun bize.... ama sen bilirsin dedim... şimdi bu şarkıyı dinlerken ağlıyorum. Yine bittik diyorum. Yine biz olacak mıyız bilinmez... ama okadar cam kırıkları var ki artık nereye dönsem, biryerim kesiliyor. Zaman dedi, zaman gösterecek. Bu kız dedim. Ya yalan, yalancı. Yada eskisi değil. Benim bildiğim, arkadaşlığımızı kurtarmak için kapımda dikilen. Herkesi karşıma alırım yeter ki sen üzülme diyen insan mı bu dedim... ama kim değişmez ki. Herkes değişir dostlar. Çünkü yaşıyoruz, çünkü yaralanıyoruz, çünkü herşeye rağmen yeniden seviyoruz insanları,çünkü yeniden kanıyoruz, çünkü biz çok büyük bir hataya kurban gelmişiz. Dünyaya gelmişiz be dostlar, cezasını çekiyoruz insan olmanın..
@@elifnurbutasm7847 burnumu sokmak gibi olmaz insallah ama arkadasliklarimiz ve ailemiz olmayan insanlarla sectigimiz be olustudugumuz iliskilerimiz (ask veya arkadsdlik) bize iyi gelmek icin bizi dinlendirmek icin degil mi yani uzulursun arkadasinin yanina gidersin sana iyi gelir vs. birisi seni usuyosa sal yani annen degil baban degil birak ne yaparsa yapsin dost falan da degilmissiniz toxic bisey birak arin zehrinden 12ymissin hedefine odaklan kisisel olarak kendini oyle bi gelistir ki kimseye ihtiyacin kalmasin yeni saglikli arkadaslar edin bence umarim atlatmissindir kolay gelsin hayatta
@@hilalcoskun6582 sonuna kdr haklisin. Bu tavsiyeyi neyseki öncesinde birileri verdi ve dinledim. Şuan hayatimda oyle onemli bir konuma sahip kimse yok.hedefime odaklanmis durumdayim. Teşekkur ederim...
bilmeni istiyorum ki en çok güvendiğim, en çok yanında kendim gibi hissettiğim insanlardan biriydin. aynı okulda aynı sınıfta ölesiye kahkaha atıp eğlenirdik sudan şeylere. tanıştığımız ilk gece aile hayatında olan bitenleri anlatmıştın bana güvenip, çok etkilenmiştim. birçok konuda birbirimize danışırdık. eski sevgilinden bahsederdin hep seni aldatmasına rağmen sen onu affetmiştin ama benim tek bir hatamı gözünde büyütüp hiçbir zaman affetmedin, hayatından çıkardın. çıkarman için belki de bahaneydi bu çünkü çok önemsiz bir konuydu, halledebilirdik ama sen böyle olmayı seçtin. kırgınım demiştin sana hiçbir zaman kötü söz etmedim olur ya insan bu hata yapar affedilir çok kez özür diledim ama olmadı. ben de bunları unutmayacağım bilesin:)
17/10/2021
koskoca 2 sene geçmiş:) şimdi nasıl hayatın, iyi misin?
bu yorumu iki yıl sonra sayende görmem.. yazarken ağlamıştım o zamanlar ama çok daha iyiyim hayatım çok daha iyiye gidiyor teşekkür ederim
@@gamzzealk bazı yorumları gördüğümde yanıtlamayıp tarihiyle kaydediyorum üzerinden zaman geçtiğinde size hatırlatmak için, bazen gerçekten o an bizi paramparça eden şeyler seneler sonra bir şey ifade etmiyor. şu an daha iyi olmana da çok(&çok) sevindim umarım şans getirir sana 2024, mutlu yıllar şimdiden💓💓💓💓
Her şeyime;
Küsmemizin üzerinden 1 ay 19 gün geçti. Her şey benim suçum biliyorum, bir anda sinirlenip seni hayatımdan çıkarmamalıydım. Ama sende beni benden iyi tanıyorsun, biliyorsun ki mental olarak stabil değilim ve arada ataklarım oluyor buna rağmen anlayış göstermedin bana. Seni mi suçluyorum? Asla. Sadece olanlardan dolayı pişmanım. Senin de hataların var mı? Tabii ki var ama o kadar küçük kalır ki bizim dostluğumuzun yanında. Nasıl oldu da bu duruma geldik Simay? Birbirimize çok sözler verdik. Ne yani reşit olunca aynı eve çıkmayacak mıyız? Ne oldu bizim hayallerimize? Birbirimizi kurtaracaktık biz daha? En çok canımı yakan da birbirimizi hiç tanımıyormuş gibi davranmamız. Hala sana çok değer veriyorum, gel desen koşarak gelen ilk insan ben olurum. Ama birbirimizi dostluğumuzu çok yıprattık biz. Keşke böyle olmasaydı birbirimizi kaybetmeseydik. Ama olan oldu bir kere. Umarım yollarımız bir daha kesişir. Seni her şeyden herkesten çok seviyodum seviyorum ve daima seveceğim...
Merhaba, şu an nasılsın? Aranız düzeldi mi ya da aşabildin mi?
beni ağlattığın için sağol şuan ağlıyorum
YA ÖYLE DEME ÜZÜLÜRÜM
Evett bende teşekkürler azra💙💙💙
@@rebekahsalvatore5025 AMA AMA)#!")#;')₺?)'₺!
Our ex besties:💃💃💃
Bunu neden yazıyorum bilmiyorum, belki de sadece dünya için önemsiz ama bizim için iç karartıcı geçen bir dönemin yükünü atmak, bir yerlere bana bize dair izler bırakmak istediğimdendir. Her şey ne kadar da tuhaf değil mi? Bir saniye dahi ayrı duramazdık ama şimdi günlerce konuşmuyoruz, yazmıyoruz, sohbet ilerlemiyor. Dalgaya alınıyorum ve bu en sevmediğim şeydir. Başından beri biliyordu ama yapmaya devam etti. Once çok kez kendimi sonra da onu suçladığım bir dönem vardı, tek pişmanlığım bu olacak sanırım. Bana özel biri olduğumu hissettirdi, ona minnettarım çünkü o olmasa hâlâ kabuğumda dünyadan bir haber yaşıyor olurdum, her şeye rağmen sağ olsun tüm acıyı da sevgiyi de öğrendim sayesinde. Sonra fark ettim ki o herkese karşı bana olduğu gibi davranabilirmis, özel falan değilmişim, kandırılmışım. Şeytan kulağıma fısıldıyordu "bir zamanlar zorluk çektiği ve sen ona destek olmaya çalıştığın için sana iyi davrandı, seni daha fazla yanında tutabilmek içindi her şey" ona kulak asmamaya çalışıyordum ama olayın böyle bir yüzü olduğunun da farkındaydım ya da değildim, farkında olsaydım kendimi ezdirmez, sesimi çıkartırdım fakat susuyordum. İsteklerine sorgusuzca boyun eğiyor ne isterse o olsun diye kıvranıyordum. Bu tavrım onu zora soktu, şimdilerde daha iyi anlıyorum. Kıskanç biriydi, ona arkadaşlarımı anlatamazdım ama o hep anlatırdı, sonra benim onu kıskandığımı düşünürdü aslında ben onun kadar anlatsam ilişki bu kadar sürmezdi bile ironik olan buydu işte. Yanında eski günlerdeki gibi sıcak hissedemiyordum ve belki de yüzlerce kez dile getirdim, bu yüzden sıkıldı ve soğuduğunu söyledi. Bunları da anlayabiliyorum aslında, ama yerinde olsam onun gibi yapmazdım. Şimdi başkalarıyla mutlu olduğunu biliyorum fakat hiçbir duygu hissetmiyorum, aylardır düzgün konusamiyoduk tek sorun eden bendim, beni istemediğini anlayamayacak kadar kör olmuşum gözlerimi ne ile kapattın bilmiyorum ama o günlere dair bir iz kalmadı bende. Yerine yenisi gelince eskisinin değeri kalmazmış, söylesene ben de senin eskin mi oldum. Çokça hayal kurduk çok fazla şey paylaştık ama buraya kardarmış, seni içimde bitiriyorum, her şey için teşekkürler dostum 💚
Yazım yanlışları varsa dikkate almayın lütfen, 26.03.23 34žâ
aylar geçmiş üzerinden, hayatın nasıl, daha iyi misin?
Bu sefer cidden mahvettik 💔
We really messed up this time
:(
Ben hayatım boyunca beni hiç dışlamayacak bir arkadaş aradım. Bulduğumu sandım ve en iyi arkadaş olduk. Büyüyünce beraber yaşayıp yurt dışına gitme hayalimiz vardı, ben şarkıcı olmayı düşünüyordum ve o da benim menajerim olacaktı beraber şarkı yazardık, eskiden yani. Ta ki o insanlarla tanışana kadar. Artık eskisi gibi değildik. Ben yaptıklarını görmezden gelmeye çalışıyordum arkadaşlığımızın devam etmesini umuyordum ama o balo gecesinde beni görmesine rağmen selam bile vermeyip ağzını açmayan bana yabancıymışım gibi davrandığı o gece. O arkadaşlarıyla dans edip eğleniyordu, peki ben ne yapıyordum? Bir köşede oturmuş onları izliyordum. Arkadaşlığa son verdim ve dışlandığımı hissettiğim için arkadaş olamayız dedim. Nasıl istersen diye cevapladı yani özür dilemedi ya da konuşup sorunları çözmeye çalışmadı. Hatta "seni kırdıysam özür dilerim ben böyle hissettiğim için sonlandırdım" demiştim. Gerçek arkadaş böyle yapar mıydı?
Barışırız sanmıştım bu da eski tartışmalar gibi gelip geçer diye düşünüyordum.. ama öyle olmadı 1ay olcak konuşmayalı hala engelliyim..
4yıl olacaktı bu yılla birlikte arkadaş olalı..
Ama böylesi daha iyi oldu en azından birbirimizi daha fazla hırpalamayacağız..
Sana daha fazla yük vermeyeceğim..
Umarım dediğin gibi insanları hayatından kolay çıkarabiliyorsundur ve benide çoktan unutmuşsundur..
lutfen dinle bunu :)
azram yapmış yine çok güzel
💅💅💅💅
18.01.2022
Bir arkadaşım bir yılda en yakın arkadaşım oldu bundan önceden en yakın arkadaşım dediğin insanlar olmuştu ama o farklıydı o zamanlar kimseye güvenmiyordum ama ona yavaş yavaş güvenmeye başlamıştım ama ona verdiğim değeri hiç gösteremedim biraz ailemin kısıtlamaları birazda benim özgüvensizliğim yüzünden neyse yavaş yavaş aramız açılmaya başladı ama hala iyiydik sonra bir başka arkadaşımla kavga etti ve bana sen onunla konuşmaya devam ettiğini sürece benimle konuşma dedi ve o gün benim doğum günümde bi şekilde hallederim dedim ve diğer gün gittim özür diledim ondan sonra korkmadan dolayı okullar kapandı ve hiç konuşmadık bu yaz Aradım ve arkadaşlarımlayım seni sonra arıyım mı dedi ve aramadı. Okullar açıldı ve toplam iki defa konuştuk birinde sadece S merhabalaştık ikincisi ise bügun voleybol oynarken oldu bir arkadaşım bizde onlarla oynıyalım mı dedi oda bana oyuncak mısınız diye diye sordu.Şuan konuşuyorum diye bana küstüğü kızla baya yakın ve ben o kızlada kavgalıyım ama bu defa yüzde yüz benim şucum bana ilk defa biri gerçekten güvenmişti ve ben onu güvenini bir anlık boşluğuma geldiği için boşa çıkardım.Eğer ikinizden biri de okursa özür dilerim ikinizdende. Ayrıca yakın olduğunuz için çok mutluyum çünkü ben siz kavga etmeyin iyi anlaşın istemiştim hep.Eğer bunu okursan benim olduğumu anlaman için seni çok seviyorum minik avakadom
Okunsun veya okunmasin ben buraya ilk kez tüm çıplaklığıyla yazıyorum. Lisede başladı bizim hikayemiz. Okulun ilk günü erken gelmiştim. Gelenlere şeker verip konferans salonuna yönlendiriyorum. Sonra tüm umursamazlığıyla o geldi. Gamze. Şeker arkadaşlığı dedik. Elimizde şekerlerle dakikalarca sadece bakarak sustuğumuz için. Başta yakın değildik. Sonra ne oldu bilmiyorum, kader oldu. Herşeyim dedim hayatımda ilk defa birine. Özluyordum. Yanımda olsun istiyordum. Ergenliğime verin, bir yazma döneminden geçiyordum o sıra. Bizim arkadaşlığımız toksik. Kavgalar ederek, birbirimizin canını yakarak anlaşiyorduk. Ama sonunda hep sil baştan oluyordu herşey. Herşeye yeniden evet diyorduk. O sıra yan sınıftan arkadaşlarıyla çok takılıyordu. Bende en iyi bildiğim şeyi yapıyordum. Kendimi ifade ediyordum kağıtlara. Kalemim güçlüydü. Cesurdum. Yazdıkça yazıyordum. Yazdıklarımı ona veriyordum. Mutlu olduğunu falan sanıyordum. Meğer arkadaşları arkamdan lezbiyen şakası yapıyormuş. Birgün tüm Yazdıklarımı onun pansiyondaki dolabına bantlamışlar, dalgam geçiyormuş heryerde. Öğrendim. Hayatım başıma yıkıldı. Haftalarca yemek yemedim. Tam 4 kilo verdim. Ağladım. Sustum. Kızdım, sorguladım. Ama sonunda yoruldum be. Biliyordum hayatıma devam etmem gerektiğini. Yaptım. Unutur gibi hergün aynı maskeyi taktım. Aradan aylar geçti. Kızgınlıklar unutuldu. Yine yeni yeniden dedik. Ama artık aramızdaki saf duygular yoktu. Herşeyden kavga ediyorduk. Yine yaraliyorduk birbirimizi ölümüne. O toksik ilişki var ya. Her saniyesinde bizimleydi. Küsüp barışmacalar. Bağırıp çağırmalar. Biraz kızmalar çokça sevmeler vardi. Bu yüzden yaşamamız gereken herşeyi yaşadık. Bir gün annemlerin de olaya dahil olduğu çok büyük bir kavga yaşandı. İşte dedim yaa. Son bu. Bittik artık. Ne sili var bundan sonra, ne baştanı... aylarca tek kelime etmedim. Zaten pandemiydi. Engelleyince numarasını pek birşey kalmamıştı geriye. Şuan 12. Sınıftayım. Ve okul açılmadan bir ay önce yeniden iletişime geçtik. Kapıma geliyordu. Yağmurda saatlerce bekliyordu mesaj atmam için. Cvp verene kadar gitmiyorum diyordu. Yalan yok, güzel seviyordu. Beni seviş şeklini sevmiştim bende. Okul açıldı 1 hafta daha süründü. Tatlı çabalar derken bozulan yeminlere kaldım yine. Beni inandırdı. Son kez sil baştan dedik. En azından ben son olmasını umdum. Tabii olgunlaşıyor insan, bambaşka bakıyor artık. Ama ne demiş murphy kanunu. Eğer birşey olacaksa, senin onu önlemek için yapacağın hiçbirşeyin önemi yoktur. O şey olacaktır. İşte böyle hikayemiz. Yakındık, yanlış anlamayin. Mutluydum, şikayet etmiyordum. Ama tartişiyorduk çünkü başka birşey görmemiştik. Böyle büyümüştük. Yine kırıyorduk yolun sonunda. Bir hafta önce dışarıdan kendime baksam mutluluğumu kıskanırdım. Ama asla vazgeçemediği arkadaşları yine yaptı. Tek farkla bu sefer o da hedefti, bende. Zoruna gitmişti belli. Okulda mesafeli olalım ama normalde eskisi gibi olalım dedi. Olamadık. Bir haftadır asla mesajlaşmadik (ki her gün konuşurduk. Beraber the walking dead izlerdik) ama 1 saat öncesine kadar hiç mmsj yazmadı. Herseferinde ben yazsam diye düşündüm, ama belli ki zamana ihtiyacımız vardı. İşte bir saat önce durum yapmıştım *bir gün herşey çok güzel olduğunda şuan yanımda olmayan kimsenin hayatıma girmesine izin vermeyeceğim yazan bir fotoğraf * işte bunun hesabını sorar gibi mesaj attı. Sinirlendim. Ama beni tanıyan bilir ki kaybetmekten çok korkarım insanlari. Çocukluğumdan beri terk edilmekle suçlanmış yaralı bir ruhum çünkü. Onu kaybetmemek için kavgayı sakinleştirmeye çalıştım. Canım dedim, ve ben bunu ilk defa bukadar içten söyledim. Sonra dengesiz olduğumu, az önce ona trip attığımı atar yaptığımı şimdi canimlarla etrafı süslediğimi söyledi. Kavga etmeyelim, aramız bozuk olmasın diye emek veriyorum. Çabalıyorum neden görmüyorsun dedim. Çabalama dedi... neyse tamam cümleleriyle geliştirilmeye alişkındım ama bu koydu. Tek birşey kaldı geriye, yazık ediyorsun bize.... ama sen bilirsin dedim... şimdi bu şarkıyı dinlerken ağlıyorum. Yine bittik diyorum. Yine biz olacak mıyız bilinmez... ama okadar cam kırıkları var ki artık nereye dönsem, biryerim kesiliyor. Zaman dedi, zaman gösterecek. Bu kız dedim. Ya yalan, yalancı. Yada eskisi değil. Benim bildiğim, arkadaşlığımızı kurtarmak için kapımda dikilen. Herkesi karşıma alırım yeter ki sen üzülme diyen insan mı bu dedim... ama kim değişmez ki. Herkes değişir dostlar. Çünkü yaşıyoruz, çünkü yaralanıyoruz, çünkü herşeye rağmen yeniden seviyoruz insanları,çünkü yeniden kanıyoruz, çünkü biz çok büyük bir hataya kurban gelmişiz. Dünyaya gelmişiz be dostlar, cezasını çekiyoruz insan olmanın..
Güzel seven insanların sevme biçimine aşığım.. se de ne güzel sevmişsin bee. Helal olsun
6/YDB Ç ORTAOKULU Tuana, evet ben V. Bu şarkıya geldiysen beni hatırlamışsın demektir, bunun en sevdiğim şarkı olduğunu biliyordun.. Neden, ben senin güvenini kıracak hiçbirşey yapmadım! Bana atılan itirafların yalan olduğunu biliyorsun, sen de görmüştün... Ve beni savunmuştun... Ama şuanda Vildanın saçmalıkları diyip geçtin. Mental Sağlık Kursu açmıştık beraber, o kapandı... Doğum gününe davet etmiyorsun artık. Hocaya hocam ben vildanla oturmak istemiyorum dedin, neden ki, sen beni çok seviyordun hani, diğerleri gibi değildin. Sevgi kartlarımı yırtıp attın... O mesajı yemin ederim sevgi yazmıştı. Neden neden, senin canını hiç yakmadım. Burnum kqnqdığında sınıfta beraber olduğumuz zamanı hatırlıyo musun peki.. Bestie Gücü Yazmıştık tahtaya.. Kidzaniayı? Topkapı sarayını? Remziye teyzenin atıştırmalıklarını... Peki tam ailemin vefat ettiği, sevgilim aldattığı, ev hayvanımın çalındığı gün bunu söylemen? 💔
Sevgili eski en yakın arkadaş??
Hicbir şey hissettirmiyor bile artık
ben senin konumuna gelene kadar cok ugrastım askım sahsen adina cok sevindim umarim daha da mutlu olursun
Aynısı
:)
teşekkür ederim jasmin, iyi ki beni mahvettin de öğrendim değmeyeceğini.
Okunsun veya okunmasin ben buraya ilk kez tüm çıplaklığıyla yazıyorum. Lisede başladı bizim hikayemiz. Okulun ilk günü erken gelmiştim. Gelenlere şeker verip konferans salonuna yönlendiriyorum. Sonra tüm umursamazlığıyla o geldi. Gamze. Şeker arkadaşlığı dedik. Elimizde şekerlerle dakikalarca sadece bakarak sustuğumuz için. Başta yakın değildik. Sonra ne oldu bilmiyorum, kader oldu. Herşeyim dedim hayatımda ilk defa birine. Özluyordum. Yanımda olsun istiyordum. Ergenliğime verin, bir yazma döneminden geçiyordum o sıra. Bizim arkadaşlığımız toksik. Kavgalar ederek, birbirimizin canını yakarak anlaşiyorduk. Ama sonunda hep sil baştan oluyordu herşey. Herşeye yeniden evet diyorduk. O sıra yan sınıftan arkadaşlarıyla çok takılıyordu. Bende en iyi bildiğim şeyi yapıyordum. Kendimi ifade ediyordum kağıtlara. Kalemim güçlüydü. Cesurdum. Yazdıkça yazıyordum. Yazdıklarımı ona veriyordum. Mutlu olduğunu falan sanıyordum. Meğer arkadaşları arkamdan lezbiyen şakası yapıyormuş. Birgün tüm Yazdıklarımı onun pansiyondaki dolabına bantlamışlar, dalgam geçiyormuş heryerde. Öğrendim. Hayatım başıma yıkıldı. Haftalarca yemek yemedim. Tam 4 kilo verdim. Ağladım. Sustum. Kızdım, sorguladım. Ama sonunda yoruldum be. Biliyordum hayatıma devam etmem gerektiğini. Yaptım. Unutur gibi hergün aynı maskeyi taktım. Aradan aylar geçti. Kızgınlıklar unutuldu. Yine yeni yeniden dedik. Ama artık aramızdaki saf duygular yoktu. Herşeyden kavga ediyorduk. Yine yaraliyorduk birbirimizi ölümüne. O toksik ilişki var ya. Her saniyesinde bizimleydi. Küsüp barışmacalar. Bağırıp çağırmalar. Biraz kızmalar çokça sevmeler vardi. Bu yüzden yaşamamız gereken herşeyi yaşadık. Bir gün annemlerin de olaya dahil olduğu çok büyük bir kavga yaşandı. İşte dedim yaa. Son bu. Bittik artık. Ne sili var bundan sonra, ne baştanı... aylarca tek kelime etmedim. Zaten pandemiydi. Engelleyince numarasını pek birşey kalmamıştı geriye. Şuan 12. Sınıftayım. Ve okul açılmadan bir ay önce yeniden iletişime geçtik. Kapıma geliyordu. Yağmurda saatlerce bekliyordu mesaj atmam için. Cvp verene kadar gitmiyorum diyordu. Yalan yok, güzel seviyordu. Beni seviş şeklini sevmiştim bende. Okul açıldı 1 hafta daha süründü. Tatlı çabalar derken bozulan yeminlere kaldım yine. Beni inandırdı. Son kez sil baştan dedik. En azından ben son olmasını umdum. Tabii olgunlaşıyor insan, bambaşka bakıyor artık. Ama ne demiş murphy kanunu. Eğer birşey olacaksa, senin onu önlemek için yapacağın hiçbirşeyin önemi yoktur. O şey olacaktır. İşte böyle hikayemiz. Yakındık, yanlış anlamayin. Mutluydum, şikayet etmiyordum. Ama tartişiyorduk çünkü başka birşey görmemiştik. Böyle büyümüştük. Yine kırıyorduk yolun sonunda. Bir hafta önce dışarıdan kendime baksam mutluluğumu kıskanırdım. Ama asla vazgeçemediği arkadaşları yine yaptı. Tek farkla bu sefer o da hedefti, bende. Zoruna gitmişti belli. Okulda mesafeli olalım ama normalde eskisi gibi olalım dedi. Olamadık. Bir haftadır asla mesajlaşmadik (ki her gün konuşurduk. Beraber the walking dead izlerdik) ama 1 saat öncesine kadar hiç mmsj yazmadı. Herseferinde ben yazsam diye düşündüm, ama belli ki zamana ihtiyacımız vardı. İşte bir saat önce durum yapmıştım *bir gün herşey çok güzel olduğunda şuan yanımda olmayan kimsenin hayatıma girmesine izin vermeyeceğim yazan bir fotoğraf * işte bunun hesabını sorar gibi mesaj attı. Sinirlendim. Ama beni tanıyan bilir ki kaybetmekten çok korkarım insanlari. Çocukluğumdan beri terk edilmekle suçlanmış yaralı bir ruhum çünkü. Onu kaybetmemek için kavgayı sakinleştirmeye çalıştım. Canım dedim, ve ben bunu ilk defa bukadar içten söyledim. Sonra dengesiz olduğumu, az önce ona trip attığımı atar yaptığımı şimdi canimlarla etrafı süslediğimi söyledi. Kavga etmeyelim, aramız bozuk olmasın diye emek veriyorum. Çabalıyorum neden görmüyorsun dedim. Çabalama dedi... neyse tamam cümleleriyle geliştirilmeye alişkındım ama bu koydu. Tek birşey kaldı geriye, yazık ediyorsun bize.... ama sen bilirsin dedim... şimdi bu şarkıyı dinlerken ağlıyorum. Yine bittik diyorum. Yine biz olacak mıyız bilinmez... ama okadar cam kırıkları var ki artık nereye dönsem, biryerim kesiliyor. Zaman dedi, zaman gösterecek. Bu kız dedim. Ya yalan, yalancı. Yada eskisi değil. Benim bildiğim, arkadaşlığımızı kurtarmak için kapımda dikilen. Herkesi karşıma alırım yeter ki sen üzülme diyen insan mı bu dedim... ama kim değişmez ki. Herkes değişir dostlar. Çünkü yaşıyoruz, çünkü yaralanıyoruz, çünkü herşeye rağmen yeniden seviyoruz insanları,çünkü yeniden kanıyoruz, çünkü biz çok büyük bir hataya kurban gelmişiz. Dünyaya gelmişiz be dostlar, cezasını çekiyoruz insan olmanın..
@@elifnurbutasm7847 yazık ettiler her anımıza
@@elifguzel5333 evet.... yazık ettiler...
En yakın arkadaşıma *eskiden*